Trudno mówić o cierpliwości kiedy wszyscy poganiają. Ale cierpliwości nie nauczymy się przez jeden wykład. Uczymy się jej całe życie. Ciekawą myślą jest stwierdzenie, że prawdziwą próbą cierpliwości nie jest czekanie, ale to jak człowiek się zachowuje czekając. I coś w tym jest. Uczą mnie wnuki, że jak im się dłuży i się nudzą, i są niecierpliwe to trzeba wymyślić sposób aby ich zająć i wtedy można wszystko przetrwać. Jak zaczynamy razem śpiewać to nie dłuży się nawet najdłuższa podróż. Tak samo w naszych zmaganiach, ważne jest czym zajmiemy nasz umysł. Czy zaczynamy narzekać czy jesteśmy wdzięczni. No i czym, (wdzięcznością czy narzekaniem) zarażamy innych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz